Ustka apartamenty, Historia Ustki

Ustka apartamenty nad morzem - Studio Apartamenty  w Ustce 

HISTORIA USTKI

    Pierwsza udokumentowana wzmianka o Ustce pochodzi z 1337 roku. Dokument ten stwierdza miedzy innymi, że cały i niepodzielny port Ustka, którego mola i pomosty były zbudowane z drewnianych skrzyń wypełnionych kamieniami, położony po obu stronach rzeki Słupi pod względem prawnym stanowi własność miasta Słupska.  W czasie, gdy w Polsce panowali Łokietek i Kazimierz Wielki, kupcy ze Słupska postanowili  zainwestować w Ustecką przystań, aby zarabiać na międzynarodowym handlu morskim. Ten stan rzeczy trwał przez pięć i pół wieku. W tym czasie przez Ustkę wiódł szlak handlowy łączący Słupsk – ówczesny port morski z portami handlowymi Niemiec, Danii i Szwecji.

Na przełomie XVI/XVII w. Ustka miała już około 500 mieszkańców. W roku 1593 otworzono pierwszą szkołę!
Koniec XVIII wieku był burzliwym okresem dla Europy, zawierucha napoleońska nie ominęła i naszych ziem. Na przełomie 1806 i 1807 roku wojska francusko – polskie zdobyły Słupsk i Ustkę, które stały się garnizonami i gospodarczym zapleczem Wielkiej Armii Napoleona.

W 1878 r. doprowadzono tu linię kolejową. W drugiej połowie XIX w. na trasie Słupsk-Ustka kursował dyliżans, którego przejazd trwał 1 godz. i 45 min., a w 1878 r. ruszyła pierwsza linia kolejowa.
W 1911 r. powstała linia kolejowa Ustka-Sławno, a w 1913 roku linia wąskotorowa, łącząca Ustkę ze Smołdzinem (teraz tzw. szlak zwiniętych torów).  Do niedawna podczas sezonu letniego, na trasie Słupsk-Ustka, kursowało aż 15 pociągów dziennie!

Stopniowe zwiększanie się ilości ludności stałej w Ustce oraz ciągły dopływ kuracjuszy i wczasowiczów spowodowały, że rozwijała się usługowa i noclegowa baza w mieście. Stanowiły ją hotele, pensjonaty, restauracje, budynki zabiegowe, kąpieliskowe. Początkowo Ustka była miejscowością letniskową głównie dla szlachty i okolicznych mieszczan. Jednak dogodne połączenie Ustki ze Słupskiem i innymi miejscowościami oraz znakomite warunki klimatyczne czyniły z niej coraz szerzej znaną miejscowość. Wydzielono osobną plażę dla kobiet i dzieci po wschodniej stronie Słupii, osobną dla mężczyzn – po stronie zachodniej. Ustawiono pierwsze pomosty i kabiny. 
Nadmorski park spacerowy powstał w 1875 roku. Wówczas posadzono tu pierwsze ozdobne drzewa. Wkrótce potem przy promenadzie powstały ekskluzywne pensjonaty i restauracje. Damy w powłóczystych sukniach i dżentelmeni spacerowali przy muzyce kapeli zdrojowej. Atrakcją były bale z udziałem umundurowanych galowo oficerów cesarskiej marynarki wojennej z okrętów ćwiczących co roku nieopodal Ustki. Jednym z miłośników spacerów wzdłuż usteckiej plaży wschodniej był książę Otto von Bismarck. Stolik, przy którym zwykł jadać śniadania, stał na honorowym miejscu w jednej z restauracji na promenadzie aż do 1945 roku.

W 1900 roku Ustka uzyskała samodzielność administracyjną, a 22 marca 1935 r. otrzymała prawa miejskie. Posiadała wtedy nieco ponad 4000 mieszkańców. Do 1947 roku nie była urzędowo ustalona nazwa miasta. Na początku funkcjonowało kilka nazw: Nowy Słupsk, Uszcz lub Ujść, Postomin a nawet Słupioujście. Ostatecznie ustalona została nazwa Ustka.

Herb. Pomimo że Ustka była wsią, w 1922 r. uzyskała herb o treści nawiązującej do morskich tradycji osiedla i zajęć jego mieszkańców. Przedstawiał on na niebieskim tle i srebrzystych falach wyłaniającą się z wody białą syrenę ze złotą koroną i złotą płetwą ogonową, trzymającą w prawej ręce niebiesko-białą rybę. Za syreną, w tle, trzymasztowy żaglowiec ze srebrnymi żaglami, pozłacanymi w górnej części burtami oraz czarno-biało-czerwonym kadłubem. Herb powojenny, nadany po otrzymaniu w 1945 r. przez Ustkę prawa miejskiego, nawiązuje niewątpliwie do swojego poprzednika, jest tylko bardziej stylizowany. Wyobraża on wyłaniającą się z fal morskich syrenę, której część dolna posiada biało-niebieskie łuski, część górna, kobieca jest biała. W ręku trzyma złotą rybę, z prawej strony dwie żółte chorągiewki międzynarodowego marynarskiego kodu sygnalizacyjnego, z lewej schematyczny srebrny rysunek łodzi żaglowej koloru żółtego, z dwoma białymi żaglami. Z łodzi wysunięta jest w morską toń biała sieć rybacka. Herb taki opublikował w 1979 r. tygodnik "Przekrój".

 
Do dziś pozostały elementy świadczące o historii tego miasta: neogotycki kościół z końca XVIII wieku, przyportowy spichlerz służący kiedyś za magazyn zbożowy, latarnia morska z czerwonej licowanej cegły, szachulcowe kamieniczki oraz kilka rybackich chat.

Z ciekawostek historycznych warto nadmienić, że jedna z największych katastrof morskich na Bałtyku wydarzyła się właśnie niedaleko Ustki. Na przełomie stycznia i lutego 1945 r., radziecka łódź podwodna zatopiła dwa niemieckie transportowce z żołnierzami i uchodźcami niemieckimi. Zginęło wtedy około 6800 osób!

Obecny wygląd portu to efekt wielkiej inwestycji w latach 1899-1903. Przy zachodnim falochronie zachowały się jeszcze pozostałości starej "główki" z 1863 roku. Dzięki modernizacji, przed I wojną światową Ustka stała się największym portem handlowym między Gdańskiem i Szczecinem.

Ustecka latarnia morska wskazuje drogę marynarzom już od 108 lat. Według nie potwierdzonych przekazów, pierwszym usteckim morskim znakiem nawigacyjnym była wieża kościółka pod wezwaniem Św. Mikołaja, który stał tuż przy porcie. Być może w nocy zapalano na niej pochodnie. Pierwsza latarnia z prawdziwego zdarzenia zabłysła w Ustce w 1871 roku. Aparaturę świetlną wciągano wówczas na maszt stacji pilotów. W 1892 roku powstała istniejąca do dziś budowla z czerwonej cegły z ośmiokątną wieżą. Podczas wojny nie doznała żadnych uszkodzeń. Ma 21,5 metra wysokości. Jej światło widać na morzu z odległości prawie 30 kilometrów. 

• « poprz.
• nast. »